Γενική Απεργία Πέμπτη 16 Μαρτίου

Να δώσουμε διέξοδο στην οργή μας

Το έγκλημα των Τεμπών έκανε τη βουβή οργή ξέσπασμα ταξικής πάλης. Άνεμοι εξέγερσης των καταπιεσμένων φυσούν σε όλη την επικράτεια του ελληνικού κράτους. Εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί εργάτες, φοιτητές, μαθητές, λαός και νεολαία διαδήλωσαν πλημμυρίζοντας τους δρόμους με την οργή, την καταγγελία και το ταξικό τους μίσος ενάντια στην τάξη των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού.

Το έγκλημα των Τεμπών αφαίρεσε με μιας όλα τα φτιασιδώματα, αποκαλύπτοντας σε κοινή θέα το αποκρουστικό πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την οποία δεν σώνουν για να ξαναμασκαρέψουν ούτε το όργιο αστυνομικής βίας, ούτε τα προπαγανδιστικά τραυλίσματα του σαστισμένου εσμού των πληρωμένων κονδυλοφόρων και τα εμέσματα της TV.

Το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι ένα μεμονωμένο ατυχές συμβάν που οφείλεται απλώς στην ανικανότητα ή στην απληστία του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης. Μαζί με το «δικό μας» έγκλημα των Τεμπών και την εκατόμβη των νεκρών μας στα ράντζα της πανδημίας, οι μαζικές σφαγές των πολέμων στην Ουκρανία, στην Υποσαχάρια Αφρική στην Υεμένη και στην Παλαιστίνη, οι πολεμικές προετοιμασίες στον Ειρηνικό, οι νέες απανωτές καταρρεύσεις τραπεζών στις ΗΠΑ, η ενεργειακή φτώχεια, οι πανδημίες, η ακρίβεια, η εξαθλίωση των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, είναι κομμάτια που συμπληρώνουν τη μεγάλη εικόνα ενός καπιταλιστικού κόσμου σε βαθειά σήψη, σε ανήκεστη δομική κρίση που σοβεί εδώ και 15 χρόνια σπέρνοντας το θάνατο και την καταστροφή.

Η οργή και η αγανάκτηση των εργατ(ρι)ών και του φτωχού λαού είναι λοιπόν απόλυτα δικαιολογημένη και η επίμονη κινητοποίηση, οι επίμονες διαδηλώσεις είναι συνειδητή εκδήλωση αυτής της αγανάκτησης. Ο καθένας και η καθεμία μπορεί να ονοματίσει τους άμεσους αίτιους της κακοδαιμονίας αυτού του κόσμου: Είναι οι μίζες των πολιτικών, οι αρπαχτές των καπιταλιστών εργολάβων, η δεξιά κυβέρνηση και φυσικά το νεοφιλελεύθερο δόγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης το οποίο λατρεύουν φανερά μεν τα καθεστωτικά κόμματα, κρυφά δε τα κόμματα της διαχειριστικής αριστεράς, εκείνα που, όχι μόνο δεν κατάφεραν να πουν όχι στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και διαχειρίζονται χαρωπά το κεντρικό ή το τοπικό κράτος.
Ωστόσο, είναι πλέον σαφέστερο σε πολλούς και πολλές από μας, ότι οι άμεσες αυτές αιτίες, δεν αποτελούν άστοχες περιστασιακές πολιτικές, δεν είναι κακές νοοτροπίες˙ είναι τα συμπτώματα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού που διατρέχει το κοινωνικό, το οικονομικό, το ηθικό και το πολιτικό οικοδόμημα. Από την άποψη αυτή, το κίνημα διαμαρτυρίας που ξέσπασε με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, είναι αρκετά πιο ώριμο πολιτικά από την αυθόρμητη αγανάκτηση των πλατειών του 2010 – 2012, ώστε να μπορεί πλέον να αναγνωρίσει και να δοκιμάσει απαντήσεις στο ερώτημα που μπαίνει από τα πράγματα:

Τι ζητάμε και πώς μπορούμε να το πετύχουμε;

Ένα κίνημα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας δεν μπορεί να διαρκέσει επ’ αόριστον κι αν θέλουμε πράγματι κάτι να πετύχουμε, πρέπει πρώτα να το προσδιορίσουμε σε συλλογικό επίπεδο. Όσοι και όσες λοιπόν κατεβαίνουμε στους δρόμους της Ερμούπολης και όλων των άλλων πόλεων, θέλουμε πρώτα πρώτα να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων. Όχι να αντικατασταθεί με εκλογές, αλλά να πέσει. Αυτό δηλώνει η επίμονη κινητοποίηση σε μια προεκλογική κατ’ ουσίαν περίοδο.

Δεν περιμένουμε τις εκλογές! Κάτω η κυβέρνηση.

Θέλουμε επίσης να επανέλθουν στο δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που κυριολεκτικά χαρίστηκαν στα ιδιωτικά συμφέροντα. Το ρεύμα, οι επικοινωνίες, το νερό, οι συγκοινωνίες, η εκπαίδευση, η υγεία είναι δημόσια αγαθά και πρέπει να παρέχονται δωρεάν σε όλους και όλες. Οι αντίστοιχες επιχειρήσεις δεν μπορούν να λειτουργούν με γνώμονα τα κέρδος˙ πρέπει, αντίθετα, να είναι 100% ελλειμματικές και να χρηματοδοτούνται από τους φόρους που θα βαρύνουν αποκλειστικά το κεφάλαιο. Αρκετά κέρδη έβγαλαν οι ιδιώτες από τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τον ΟΤΕ. Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε καμία αποζημίωση.

Επανενοποίηση κι επανακρατικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, χωρίς καμία αποζημίωση

Θέλουμε επίσης να μην αποτελούν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΟΤΕ κλπ, πεδίο ρουσφετιού για τους πολιτικούς ούτε εργαλείο οικονομικής λοβιτούρας για τους καπιταλιστές και το κράτος τους:

Ανοιχτά τα λογιστικά βιβλία. Εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας!

Αλλά ποιος θα κάνει αυτόν τον έλεγχο; Ποιος θα ελέγχει τα βιβλία και τους λογαριασμούς των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας; Κανείς, καμία από όσους και όσες κατεβαίνουμε στους δρόμους δεν θα είχε την παραμικρή εμπιστοσύνη στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Τα συλλογικά όργανα ικανά να ασκήσουν τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας δεν μπορούν να είναι τα κίτρινα συνδικάτα των γραφειοκρατών και εργατοπατέρων, η ΓΣΕΕ η ΑΔΕΔΥ οι Ομοσπονδίες ή τα Εργατικά Κέντρα, που άλλο δεν ξέρουν από το να ξεπουλάνε αγώνες.
Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα, εκλεγμένα από συνελεύσεις και ανά πάσα στιγμή ανακλητά συλλογικά όργανα, για να ασκήσουμε εργατικό έλεγχο:

Αυτοοργάνωση τώρα! Επιτροπές Αγώνα εκλεγμένες από συνελεύσεις. Στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου